Hello dear readers!

Vandaag post ik een update gericht op één ding: de gevangenis. Wait... What? Goed bezig, Imane. Kon je je nou niet gedragen in Engeland? Oké, ha-ha en nu weer verder. Ik ben naar de gevangenis geweest voor een project!

Een van de vakken die ik hier in Engeland volg is 'Young People & Society'. Dit vak is gericht op het feit dat alle mensen hun eigen unieke plek hebben in de samenleving. Als professional moet je je bewust zijn van de ervaringen en perspectieven van anderen, terwijl je ook je eigen standpunt en vooroordelen erkent. Verder zijn de lessen van dit vak gericht op het goed begrijpen van de volgende onderwerpen: diversiteit, pluralisme, lastige/persoonlijke situaties voor leerlingen, jongeren en de samenleving als geheel.

Dus.. What about prison? Het doel van dit project is om een duidelijker beeld te krijgen van hoe bepaalde gebeurtenissen, in dit geval misdrijven, invloed kunnen hebben op iemands leven, hoe bijvoorbeeld je jeugd of bepaalde mensen invloed hebben gehad op het misdrijf dat je hebt gepleegd en welke plaats je als gevangene nu in neemt in de samenleving en wanneer je vrij komt, maar ook hoe wij als professionals invloed kunnen hebben op het leven van jongeren om ze van het 'slechte' pad te houden.

Een week voordat we naar de gevangenis gingen, kwam er een gevangenismedewerker naar onze school om een presentatie te geven over haar werk, de gevangenis en om duidelijk te maken welke dingen wij ABSOLUUT niet mee mogen nemen naar de gevangenis. Dit was een.. nou.. geen korte lijst. Een aantal voorbeelden: geen telefoon, oplader, oortjes, sigaretten, vloeibare middelen, lijm, gescheurde broek, erg strakke kleding.

THE DAY

Eenmaal aangekomen in HM Gartree Prison in Market Harborough, moesten we eerst alles wat niet mee mocht naar binnen inleveren. Vervolgens werden we gefouilleerd en kregen we een bezoekerspas. Nadat we gefouilleerd werden, moesten we langs de beveiligingsdetectoren. Alles was streng en precies geregeld. Een klasgenoot mocht niet naar binnen, omdat hij een gescheurde broek aan had ondanks het feit dat de huid niet zichtbaar was, dus een 'tweede laag'. Een andere klasgenoot had een klein gescheurd plekje op haar broek, nauwelijks zichtbaar en ook zij mocht niet naar binnen. Uiteindelijk heeft ze een soort wijde legging kunnen lenen van de gevangenis voor een dag. Hier heeft ze ongeveer 5 pond voor moetenbetalen. Ook mochten twee andere klasgenoten niet naar binnen, omdat ze hun gegevens te laat hadden opgegeven en dus niet op de lijst stonden.

Nadat we alle beveiligingsprocedures overleefd hadden, mochten we naar de bezoekersruimte waar we de gevangenen konden ontmoeten. Er waren meerdere tafels met aan elke tafel een of meerdere gevangenen. Om de 10-15 minuten wisselden de gevangenen van plek, zodat zowel zij als wij met zoveel mogelijk mensen konden praten. Ze waren overigens niet geboeid, ze konden gewoon vrij rondlopen. Wel hadden ze een groen lint om, zodat men duidelijk onderscheid kon maken tussen de studenten en gevangenen.

De eerste gevangene met wie ik gepraat heb heeft een bank beroofd. Casa de Papel feelings? Ja, dat had ik dus ook. Het gesprek was heel interessant. Deze man vertelde dat dit de tweede keer is dat hij vast zit. Hij vertelde dat hij een trieste jeugd heeft gehad. Zijn vader was altijd dronken te vinden in de kroeg. Hij moest hem op jonge leeftijd naar huis 'slepen' als het ware. Toen hij later kinderen kreeg, had hij het geld niet om simpele dingen voor hen te kopen zoals een jas of schoenen. De gedachte die toen in zijn hoofd spookte was: als ik mijn kinderen niet eens kan voorzien van simpele dingen, wat is dan het nut van vader zijn? Dit was de start van zijn criminele leven. Deze gevangene heeft na zijn laatste arrestatie goed nagedacht over zijn handelingen en waarom bepaalde dingenlopen zoals ze lopen. Hij heeft een persoonlijk verhaal proberen te vertellen. Ik zag dat hij zijn tranen met moeite moest inhouden. Hij vertelde dat zijn zoon 3 jaar geleden is neergestoken in een café. Toen hij het nieuws hoorde, heeft hij een aanvraag gedaan om aanwezig te kunnen zijn op de begrafenis. Zijn aanvraag werd na een tijdje geaccepteerd, hij kreeg toestemming om te gaan, maar toen de dag dichterbij kwam, kreeg hij te horen dat de 'hogere mensen' het toch niet eens waren met de aanvraag. Hij heeft de begrafenis van zijn zoon dus niet kunnen bijwonen. Tot op de dag van vandaag weet hij niet wat de exacte reden is en voelt hij iedere dag nog pijn, omdat hij geen afscheid heeft kunnen nemen van zijn zoon. Met dank aan de lessen/studie die hij volgt in de gevangenis, is hij zich bewuster geworden van misdaad en de gevolgen. Als hij ooit vrij komt, wil hij projecten beginnen om andere mensen te helpen positief in het leven te staan.

Toen een andere gevangene bij ons kwam zitten, raakten we aan de praat en hadden we het in het begin helemaal niet over de gevangene zelf, maar over normale onderwerpen die je met vrienden bespreekt. Hierna besloot ik om deze man te vragen waarom hij hier zat: ''So, may I ask why you're here?'' Hij: ''I'm here for murder.'' Ik: Oh.. Okay.Ik had wel even een 'wow, ik praat nu met een moordernaar-momentje'. Ik heb zoveel mogelijk uit het gesprek proberen te halen door vragen te stellen als: Wat ging er in je om toen je die persoon vermoorde? Heb je er spijt van? Hoe voelde je je nadat het duidelijk was dat die persoon dood was door jouw handeling? Hij vertelde dat hij op dat moment niet helder na had gedacht. Het gebeurde in een paar seconden en als hij de tijd kon terug draaien, dan had hij het ook zeker gedaan. Het duurde een paar minuten voordat hij zich bewust was van het feit dat hij iemand zojuist vermoord had. Ook stelde ik vragen als: Wat zijn je doelen/dromen voor als je weer vrij komt? Welk advies zou je willen geven aan jongeren die nu het criminele pad beginnen te bewandelen en kinderen in het algemeen? Hoe ga je om met pesterijen binnen de gevangenis? Heb je of ken je iemand die in solitary confinement (isoleercel) heeft gezeten en wat kan je hierover vertellen? Heb je of ken je iemand die geprobeerd heeft te ontsnappen? (I know, ik kon het niet helpen om niet aan Prison Break te denken). Hij vertelde dat veel mensen denken dat gevangenen vaak ontsnappingsplannen proberen te bedenken vanwege films/series (thanks, Scoffield), maar dat dit in het echt nauwelijks tot niet het geval is. Verder vertelde hij over het dagelijkse leven, de problemen en activiteiten in de gevangenis.

Tot slot hebben we nog met twee andere gevangenen gepraat en veel gelachen. Je vergeet tijdens zo'n gesprek dat je met échte moordenaars aan het praten bent. Ook zij hebben vragen beantwoord, hun verhaal gedeeld en het leven in de gevangenis vanuit hun perspectief verteld. Vaak associëren mensen gevangenen met een slechte jeugd, maar dat is niet altijd het geval. Een van deze gevangenen vertelde ook dat hij een perfecte jeugd heeft gehad. Fijne ouders die hem hebben kunnen voorzien van allerlei dingen. Soms zijn het de mensen met wie je omgaat en de plekken waar je je tijd doorbrengt die voor een negatieve invloed kunnen zorgen.

Na de gesprekken met de gevangenen, mochten we naar binnen-binnen, dus echt naar de gevangenis zelf. Hier komen dus alleen de medewerkers van de gevangenis. Alles moest dus perfect geregeld zijn, alle gevangenen naar binnen, walkie talkie geluiden overal. Loved it. We kregen een rondleiding door het gebouw. We zagen de kantine, velden, prikkeldraad, werkplek, lokalen waar de gevangenen les krijgen en natuurlijk hun cel. Er was een lege cel, de gevangene werd de dag hiervoor naar een andere cel verplaatst. De cel was erg klein (Nee joh Imane, ik dacht dat het een villa was). De muren waren vol gekrast en ze zaten vol tandpasta plekken. Eerst dacht ik: tandpasta? Dat zal de verveling wel zijn in de cel, maar uiteindelijk bleek dat hij dit gebruikte om foto's/plaatjes te plakken. Éen ding wat me is bij gebleven van de cel is de spiegel. De gevangene had het volgende in de spiegel gekrast (ja, gekrast. Zie je de nagels tegen het schoolbord al voor je? : 'Karma is here. I'm coming for you.'Nou, ik weet niet wat creepier is. Deze tekst of pizza met ananas. Ik ga toch voor de spiegel. We liepen buiten ook langs de ramen en soms konden we de andere gevangenen (niet altijd heel goed) zien. Ze zwaaiden en glimlachten allemaal. Wel heel lief!

Aan het einde van de dag hebben we een bijeenkomst bijgewoond met twee gevangenisbewakers als sprekers. Ze vertelden ons over hun functie in de gevangenis en de ervaringen, problemen etc. Zo vertelden ze over onderwerpen als zelfmoord, self-harm, geweld en gevonden voorwerpen. Ik heb tijdens deze bijeenkomst de kleinste telefoon OOIT gezien. Ik vond het zo jammer dat ik geen telefoon had om een foto te maken, dus heb ik mijn vingers gebruikt om aan iemand uit te kunnen leggen hoe klein de telefoon was. Nou, hier komt 'ie: zowel de lengte als breedte van mijn pink. Precies, ik weet dat je nu naar je pink kijkt en denkt: HOE DAN? En een voorbeeld van een wapen dat ze gevonden hebben: een doodnormale markeerstift waarvan ze de punt vervangen hebben door een scherp mes en er een soort van dop omheen hebben geknutseld. Je kan van alles over gevangenen denken, maar een ding is zeker.. Ze zijn creatief!

Mijn ervaring

Dit project is zonder twijfel een van de meest interessante gebeurtenissen die ik heb mogen ervaren!Voor de trip ging ik er helemaal blanco en open in met zo min mogelijk vooroordelen. Ja, deze mensen hebben iemand vermoord, geweld gebruikt en veel mensen pijn gedaan en díe handelingen vallen niet goed te praten, maar dankzij de gesprekken die ik gevoerd heb sta ik meer stil bij de factoren die hebben geleid tot het desbetreffende misdrijf en hoe wij een positieve invloed kunnen hebben op iemands leven en zo jongeren kunnen proberen te stimuleren het juiste pad te kiezen in plaats van het criminele pad. Ook zijn we, of we het nu geloven of niet, allemaal in staat om iemand te vermoorden. Zonder dat je er goed over nadenkt kan je iemand binnen 2 seconden uit woede vermoorden en een paar minuten later pas beseffen wat je gedaan hebt. Wees de baas over je gevoelens.

The end..

Dit was dan mijn tweede update, prison edition! Een láaange update, I know, maar ik was zo enthousiast over dit project dat ik van alles met jullie móest delen. Laat vooral een reactie achter en mocht je nog een vraag hebben over de gevangenis of de gevangenen, feel free to ask! Ik heb een aantal foto's kunnen maken van de gevangenis (buiten). Meer dan dat heb ik helaas niet kunnen doen.. (Mijn tweede fotoserie: prison project).

Thank you for reading and see you next time! :)

Peace,

Imane